ARİF KURTAY – 1962 (Selçuk Yöntem)

Adem'e yardım eli uzatan, iyi niyetli, orta direk aile babası.

Berber dükkânı var. Ama burası dükkandan fazlası; Adem ve onun gibiler dertlerini dökmeye, akıl almaya, huzur bulmaya da geliyorlar.

Arif'in çayı gibisi de yok. Muhafazakâr, inançlı, ailesini namusuyla geçindirmeye çalışıyor. Titiz, dikkatli, saygılı. Ağırbaşlı. Ölçülü. İyi huylu.

Yirmi sene geriye gidin. Şimdi tüm yukarıda yazdıklarımızı alıp bir kenara atın. Arif'in gömdüğü ve bir daha asla geri kazmayacağına yemin ettiği günahları, o günahlarla yaşanmış bir yaşamı var. Adem'in gelişiyle. O hayata geri dönüyor.

Zaafı: Kızı Şule başta olmak üzere ailesi. Bir de içki şişesi.

Gücü: Hep beraber görelim.

FELICIA MATEİ – 1993 (Denise Capezza)

Moldovalı. Eva'nın gözünden sakındığı kız kardeşi. Hikâyenin en masum kurbanı. Daha çocuk sayılır. Ama masumiyetinden gelen tertemiz, çarpıcı bir güzelliği var. Hassas ve kırılgan bünyesine rağmen, zamanla içinden daha güçlü bir şey çıkacak. Çıkmak da zorunda, yoksa uçurumdan aşağı yuvarlanacak. Korkunç bir şey geldi başına, tarif edilmez işkenceler yaşarken. Kendini bulacak.

Zaafı: İnsanlara inanıyor, güveniyor. Dünyanın nasıl bir yer olduğunu bilmiyor.

Gücü: Hayal edebiliyor. En kötü durumda bile. Hayalleri onun yaşama devam etmesini sağlıyor.

YAMAN ÇETİN – 1975 (Erdal Yıldız)

Aksaray'da fuhuş yapılan Cennet Otel'i işletiyor. Hikayenin en karanlık adamı. Yapabileceklerinin sınırı yok. Zamanında sektörün ağabeyleri onu ayak işlerinde kullanırdı, adam yaralamak, kadınlara kezzap atmak, adam vurmak, hesap ödemeyeni okşamak gibi… Artık mecbur değil, parmağını şıklatsa bu işleri halledecek adamları var, ama yine de yapıyor bazen, belki meslek alışkanlığı, belki hobi... Onun dünyasında birine güvenmek, birini sevmek diye bir lüksü yok. Tek bir istisna. Kutlu. Sadece ona güveniyor, kardeşini çok seviyor.

Zaafı: Kutlu.

Gücü: Korkmamayı öğrenmiş. Onu tehdit edeceğiniz, gözünü korkutacağınız hiçbir şey yok. Ölüm dahil. Uzun yaşamak istemiyor. En tepeye çıkmak istiyor.