Ve benim için en zor sahnelerden biriydi oynadığım. Özge'yle çok provasını da yaptığımız zamanlar olmuştu mekan dışında. Ama şunu hissediyorduk ikimiz de, o mekana gittiğimiz zaman her şey çok farklı olacak.
Duygu durumlarımız yani sahne asla kafamızdaki hani tasarladığımız ya da düşündüğümüz gibi olmuyor çünkü o anki duygu gerçekten çok başka. Benim de oynamaktan çok uzak olduğum bir deneyimdi bu. Keza Özge için de öyle olabilir. Ve çok başka şeyler çıktı yani.
Ben bu sahnenin nasıl başladığını ve nasıl bittiğini hiç hatırlamıyorum. Bir şeyler oldu o anda ve gitti, geçti zaman.
Bu sahnede, özellikle Feraye'nin yüzüne bakamamak çok zor zaten. Nasıl bakabilsin insan yani. İnanılmaz engelleri olan bir sahne.
Şu an bile zorlanıyorum düşünüyorum çünkü ve bu özellikle silahı alıp kendine benim göğsüme tuttuktan sonra Feraye'nin alıp o yere sıktığı sahnelerde falan koptuk yani. Ben Özge'ye bakıyorum gerçekten bir süre sonra, çektikten sonra Özge iyi mi diye bakıyorum.
Çünkü o da çok iyi oynadı. Ve benim bir süre sonra Yaman'ı da düşünmeme gerek kalmadı bakıyorum yani, mahvolmuş bir insan var karşımda. Bu tarz sahnelerde karşınızdaki insanın gerçekten neler kattığı çok önemli.
İlhan'la olan bu kavga sahnemizde, İlhan geldi prova öncesinde dedi ki, "Bak kuzum tamam mı canını hiç acıtmayacağım." dedi.
"Bak sadece bu tamam? Tamam? Rahatsız olursan bana söyle tamam?" Ben de dedim ki hiç merak etme. Dedim ki istediğini yap falan filan. Dünya tatlısı bir insan olduğu için.
